siyah adam ne demek?

Siyah Adam ya da Siyah adamdan kim korkar? (Kim korkar öcüden?) çocuklar için geleneksel bir Alman koşu oyunudur, içeride veya dışarıda ve hatta patenlerle buz üzerinde oynanabilir. Johann Christoph Friedrich GutsMuths oyunu 1796 gibi erken bir tarihte tanımlamıştır.¹

Oyunun açıklaması

Oyunun temel fikri basittir: Birbirinden örneğin 25 metre uzaklıkta iki çizgi çizer veya işaretlersiniz. Biri hariç tüm oyuncular oyunun başında çizgilerden birinin arkasında dururken, yakalayıcı "siyah adam" olarak karşı çizginin arkasında durur. Yakalayıcı "Siyah adamdan kim korkar?" diye bağırdığında, diğer oyuncular "Hiç kimse!" diye cevap verir ve "siyah adam" tarafından dokunulmadan bir çizgiden diğerine koşmaya çalışmak zorundadır. Dokunulan oyuncular, bir sonraki turda kalan katılımcıları yakalaması için "siyah adama" yardım eder. Bu işlem sadece bir kişi kalana kadar tekrarlanır ve bu kişi bir sonraki oyun için "siyah adam" olur.²³Friedrich Ludwig Jahn, Ernst Wilhelm Bernhard Eiselen: Schwarzer Mann. In: Die deutsche Turnkunst zur Einrichtung der Turnplätze. Eigenverlag, Berlin 1816, S. 173–174.

</ref>

Tarihsel arka plan

Akademisyenler oyunun temelini ve yüzyıllardır süregelen geleneğini Orta Çağ'daki ölüm danslarına kadar dayandırıyor.⁴⁵

Almanya'da oyunun adı "Wer hat Angst vorm schwarzen Mann?" Siyah adam, ebeveynlerin çocuklarını itaat etmeye zorlamak için kullandıkları bir Alman öcüsü veya troldür. "Siyah adam" karakteri nedeniyle, çocuk oyunu bazen ırkçı olarak yanlış anlaşılmaktadır.⁶⁷ Oyunun adı gerçek insanlara ve onların ten renklerine atıfta bulunmuyor.⁸

Kaynakça

Dış bağlantılar

Orijinal kaynak: siyah adam. Creative Commons Atıf-BenzerPaylaşım Lisansı ile paylaşılmıştır.

Johann Christoph Friedrich GutsMuths: Der schwarze Mann. In: Spiele zur Uebung und Erholung des Körpers und Geistes, für die Jugend, ihre Erzieher und alle Freunde unschuldiger Jugendfreuden. Im Verlage der Buchhandlung der Erziehungsanstalt zu Schnepfenthal, Schnepfenthal 1796, s. 259–261. ↩
↩
↩
Wilhelm Wackernagel: Der Todtentanz. In: Moriz Haupt (Hrsg.): Zeitschrift für deutsches Altertum. Bd. 9, Heft 2, Weidmannsche Buchhandlung, Leipzig 1853, S. 338. ↩
Karl Julius Schröer: Todtentanzsprüche. In: Franz Pfeiffer (Hrsg.): Germania. Vierteljahrsschrift für deutsche Alterthumskunde. Verlag von Carl Gerold's Sohn, Wien 1867, S. 286–287. ↩
↩
Achim Landwehr: Das Verschwinden der Pest. Soziale und kulturelle Konsequenzen in Europa um 1700. In: Wolfgang Benz (Hrsg.), Georg Iggers (Hrsg.): Zeitschrift für Geschichtswissenschaft (ZfG). Band 54, Metropol Verlag, Berlin 2006, ISSN 0044-2828, S. 761. ↩
Felix Liebrecht: Isländische Volkssagen der Gegenwart. In: Göttingische gelehrte Anzeigen unter der Aufsicht der königlichen Gesellschaft der Wissenschaften. 11. Stück, Druck der Dieterichschen Universitäts-Buchdruckerei (Wilhelm Friedrich Kästner), Göttingen, 13. März 1861, S. 432–433. ↩